Шеърҳои ошики

Ёдам ҳаст ҳарфҳои аввалинат, ки дунёи маро иваз кард, ёдам ҳаст ки мегуфти аз ман ошиқтари, ҳамааш ёдам ҳаст, нагузор бераҳмии дунё эҳсосатро иваз кунад.

Дигар дӯстат намедорам, ки ишқат куштааст дилро,
Дигар ёдат намесозам, ки ёдат хун кардааст дилро.
Дигар дар мисраҳои шеъри дардолуди тақдирам,
Нахоҳам гуфт номатро, нахоҳам гуфт номатро.

Агар ошиқи касе шуди аз гузаштааш напурс чун ту агар мард боши гузаштаашро ба ёдаш намеори балки ояндаашро месози.

Барои озодӣ лозим нест замину осмонро бихарӣ, танҳо худро нафурӯш.

Гоҳе вақтҳо ба ҳоли худам механдам ки як инсоне ки барояш ҳеҷ кас нестам чаро ман барояш инқадар азоб кашида ашк мерезам.

Орзӯ кардан висолат ҳам ҳаловат мебарам,
Ман зи сузи беҳисобат ҳам ҳаловат мебарам.
Ишқи манро пос дори ё надори кори туст,
Ман зи дуриву азобат ҳам ҳаловат мебарам.

Аз рӯзе, ки ту рафти онқадар танҳо шудам, ки гӯё дар дунёе, ки ман зиндаги дорам касе нест.

Аз касе ки дӯсташ медорӣ осон даст накаш шояд дигар ҳеҷ касро мисли ӯ дӯст надошта бошӣ. Ва аз касе ҳам ки дӯстат медорад бетафовут гузар макун. Чун шояд ҳеҷ вақт ҳеҷ кас мисли ӯ туро дӯст надорад.

Гулбарг ҳама ба рӯи роҳ мекорам,
Чун абри сиёҳ оби сафед меборам.
Аз барги гулу резаи борон чи суд,
Шабҳо ҳама шаб ба ёди ту бедорам.

Дар пайраҳаи зиндаги ман дар сафарам,
Оянда чи мешавад, ман бехабарам.