Шеърҳои ошики

Ҷойи баъзе аз одамҳо дар зиндаги пур намешаванд, захм мешавад ва то абад мемонад.

Умр монанди китоб аст, зиёд буданаш муҳим нест, зебо буданаш муҳим аст, бигзор зиндагиатон ҳамеша зебо бошад азизонам.

Ба танҳоиям ифтихор мекунам, чун медонам таҳаммули танҳоӣ, беҳтар аз гадоиӣ муҳаббат аст.

Баъзе аз лаҳзаҳои зиндагӣ чунон сахт мегузарад, ки баъди сипари карданашон эҳсос мекуни солҳост ки пир шудаи.

Шахсе аз олиме пурсид. 
Шахс: Барои ибодат кардан кадом рӯз беҳтар аст.
Олим: Як рӯз пеш аз марг. Шахс ҳайрон шуду гуфт: Вақти маргро ҳеҷ кас намедонад.
Олим фармуд: Пас ҳар рӯзи зиндагиро рӯзи охир фикр кун ва ибодат кун шояд фардо набошад.

Пеш аз ваъдаҳои дурӯғ доданат, дӯст дорам гуфтанат кушиш намо вафодориро омӯзи, то ки дилеро наёзори дар зиндаги.

Такя кун ба шонаҳои касе, ки агар хобат бурд, саратро руйи замин нагузорад.

Чунон сузе ба дил дорам мани мискин зи ёри худ,
Ҳазорон бор мегирям намеёбам давои худ.
Ба ман гӯянд сабре кун пушаймон мешавад рӯзе,
Чунон аз сабр месузам намеёбам давои худ.

Ҳама чизе, ки аз даст додам, дар охир донистам, ки аз аввал моли ман набудааст.

Биё бо ҳам ба рӯи дардҳои ин дунё бихандем, чун дунё арзиши ашк рехтан надорад.