Шеърҳои ошики

Дар ҳаёт ба қадри шахсе бирас ки дар зиндагиаш бароят вақт ҷудо мекунад, на ин ки бо ту дар вақтҳои холигиаш сӯҳбат мекунад.

Худовандо ҳар касе, ки мехоҳад ман аз ӯ дур шавам маро аз ӯ дур нигоҳ дор.

Дареро сахт мапуш, шояд фикри баргаштан пайдо шавад.

Бубин эй дил ки ӯ ёри дигар шуд,
Туро ғам доду ғамхори дигар шуд.
Чаро ҳар шаб мерези ашк ба ёдаш,
Шаби ӯро бубин бо бӯса саҳар шуд.

Фикри танҳои мабош танҳои худаш танҳост.
Танҳо ба фикри касе бош, ки бе ту танҳост.

Ҳар вақт калиди хушбахтиямро пайдо кунам зиндаги қулфашро иваз мекунад.

Дар дунё ҳафт миллиард одам зиндаги мекунад, иҷозат надеҳ якеаш нороҳатат кунад.

Дар роҳи манзили Лайли ки хатарҳост дар он,
Шарти аввал қадам он аст, ки Маҷнун боши.

Рӯзе шаваду чеҳраи ман ёд куни,
Рӯзе шаваду оила бунёд куни.
Рӯзе шаваду ҷавони ояд бар ёд,
Ту Амриддин гуфта фарёд куни.

Ҳис мекунам, ки расми дунё чунин аст, агар ба касе наздиктар боши бештар дурӯғ мешунави, ҳар чи қадар ба касе меҳрубонтар боши беқадр мешави.