Ба дӯстдоштаат тавре рафтор бикун, ки баъди туро аз даст додан, бидонад ки киро аз даст додам. |
Ҳеҷ кас ҳеҷвақт нахоҳад фаҳмид дунёи ман ва қалби маро, ҷуз Аллоҳ. |
Куҷо биравам ки як шаб фикри ту маро роҳат бигзорад. |
Бузургеро пурсидаанд зиндаги чанд бахшаст. Гуфтааст ду бахш кудаки ва пиронсоли. Пас чавони куҷост гуфтааст, бо ошиқи пайдо шуд, аз бевафои сухт ва аз ҷудои мурд. |
Бар ҳавасҳои дили орзудаи ман гиря кун,
Чун ба поси ёди ту, умре ба зиндонам гузашт. |
Чи қадар бароям сахт гузашт, вакте ки гуфтам бе ту мемирам, лабханд карду гуфт; магар барои зинда буданат ниёз дорам. |
Дӯст доштанро бо ҳар кас таҷриба накун, солҳо сабр кун, он қадар сабр кун, то касеро биëбӣ, ки туро барои ранг, сурат ва баданат нахоҳад. Туро барои хос будан ва маърифатат бихоҳад. |
Ман як қалбам ки шикастаам, вале аз дӯстдоштанат ҳеҷ вақт даст накашидаам. |
Аз лабханди худ барои тағйири дунё истифода кунед, аммо нагузоред дунё лабханди шуморо тағйир диҳад. |
Агар аз ман суол шавад, ки инсон зиёдтар ба чи хотир фардоро мунтазир мешавад, аз ту барояшон қисса мекунам, ту беҳтарин нақши тамоми зиндагими. |
Мо хеле шабеҳи ҳамем, ту танҳо шудаи, ман аз ту танҳотар. |
Сад нома фиристодам, сад роҳ нишон додам,
Ё роҳ намедони, ё нома намехони. |
|
