Шеърҳои ошики

Ба нафаре, ки туро дӯст медорад ҳеҷ гоҳ сухани қабеҳ мазан, чунки дар ҳар як сухани ту аз шаб то субҳ месӯзад  вале хомӯш мешинад!

Он ситорае мешавам ки, ту ҳар шаб боҳавас нигоҳаш мекуни, аммо дастат ба ӯ намерасад!

Саҷда орам пеши поят  Модарам.
Садқаи шири сафедат  Модарам.
Ҷони ту нури чашмони  ман аст,
Садқаи ҳар тори муят  Модарам.

Оне, ки баъд аз ту маро оғӯш мегирад, хок аст.

Бегонаги шудаст зи олам муроди мо,
Ёдаш ба хайр, хар ки наяфтад ба ёди мо.

Ёдамон бошад, агар хотирамон танҳо шуд,
Талаби ишқ зи ҳар бесарупое накунем.

Мо инсонхо мисли каламхои ранга хастем. Шояд ранги дустоштаи якдигар набошем, лекин рузе барои пуррасозии тасвирамон якдигарро мекобем.

Одамҳо мисли китобанд, баъзеҳо бо ҷилдашон моро ба иштибоҳ меандозанд.

Вақте бо доштаҳоятон метавонед эҳсоси хушҳолӣ кунед, шумо сарватмандед.