Шеърҳои ошики

Ту аз ман рафтию парво надорам,
Дигар бар ишқи ту даъво надорам.
Ту буди чеҳраи афсунгарое.
Бароят дар дилам маъво надорам.
Хиёнат кардаӣ бар ишқи покам,
Ба дил меҳри туро ҳоло надорам.
Бирав аз олами зебопарастам.
Ки ман парвои ин зебои надорам.
Ба ишқу ошиқӣ бозӣ чӣ сози.
Умеди ишқи ту асло надорам.
Зи ишқат ҳамчу Маҷнун дил буридам.
Даруни сина бар ту ҷой надорам.

Агар дармони дил боши ба дил дармон намехохам.
Чунин ёре ба мисли ту ба дил наздик намехонам.
Агар оби хаёт боши барои ман дар ин дунё. 
Чунин оби пур аз захрро нушидан хам намехохам.

Вакте ошик шуди то пои марг бо у бош аз ин шоха ба шоха паридан кори маймун аст.

Хар, ки бароят бигуяд дустатон медорам бовар накунед чун, ки одамоне, ки мегуянд боронро дуст медорам дар вакти бориданаш чатр болои сар мекунанд.

Агар мехоҳи дар зиндагӣ хушбахт боши, ҳаргиз ба бадбахтии касе наханд.