Шеърҳои ошики

Шахсе, ки замоне ба ту хиёнат кард чун бо ӯ рӯ ба рӯ шуди, Табассум кун то эҳсос кунад чи қимматеро аз даст додааст.

Канорат лаҳзае хуш аст бароям.
Нафас аз ишқ буд обу ҳавоям.
Ман аз ту ганҷи дунёро нахоҳам.
Фақат муҳтоҷи як меҳру вафоям.

Моро зи хоки кӯят пироҳанест бар тан,
Он ҳам зи оби дида сад чок то ба доман.

Зиндаги ба ман омухт, инсонхо бо ду далел шикаст мехуранд:
 Ба хотири фикр кардан бидуни амал
 Ба хотири амал кардан бидуни фикр.

Агар касе ба шумо табасум кард хурсанд мабош. 
Зеро табасум аз ду чихад мебошад.
1. Шояд барои хушхолиат механдад.
 2. Шояд ба ахволат механдад.
Аммо касе барои шумо ашк резад бидон у аз дил ашк мерезад зеро то калб нагиряд аз чашм ашк намерезад.

Ин қатраи хун чист бар рўи ту, Амриддин! 
Гўё, ки дил аз ғусса ба рўи ту давида.

Баъзан вақт мегӯем ишқ моро бадном кард. Лек воқеят ин аст, ки бемеҳриву бевафои ва булҳавасии мо ишқро бадном мекунад...