Шеърҳои ошики

Дар ин дунё ошик зиёд аст, маъшука хам зиёд, бояд касе бошад, ки хамон тавре хасти туро кабул кунад.

Ёди ту аниси хотири гамгинам,
Бе ёди ту ман хеч гохе нанишинам.
Бар ёди ту фарёди ту дорам шабу руз,
Шамъи гами туст, бар сари болинам.

Накши як дарахти хушкро дар зиндаги бози мекунам, намедонам чашминтизории бахор бошам ё пири хезумкаш!

Эй рузгор маро як тараф гузор, худат хаста нашуди аз додани тасвири дард кашидани ман!

Лозим шавад менависад, занг мезанад, гуфта харду фикр карданду баъд аз чанд муддате хамдигарро фаромуш намуданд!

Магар дидан ба нигох кардан фарк дорад? 
Бале хеле фарк дорад, мисли ман, ки хамаро мебинам аммо ба ту нигох мекунам!!!

Хеч вакт бо дили одамхои мехрубон бози накунед, чун наметавонанд интиком бигиранд ва на рохашонро медонанд.

Талх аст, вале  одат кардаам барои надоштани шахсоне, ки дусташон дорам!

Фарке намекунад, ки кучо боши.
Хамеша хамон мохе, ки ту нигохи мекуни ман хам гох гохе нигох мекунам!

Сухан аз ишк гуфтам, лек ошик гаштам,
Бо нафаре дуст шудем, аммо дуст доштам.

Гохе вактхо аз у бе далел фосила бигир, бубин набуданатро мефахмад ё на!