Шеърҳои ошики

Ин дидаи ман хама чамолат хоханд,
Табъи дили ман буйи висолат хохад.
Бахшой бар он касе, ки андар шабу руз,
Дар хоб ба орузу хайёлат хохад.

Кош рӯзи хиёнат кардани ту маро бо тобут мебурданд чунки дидани хиёнати ту аз марг ҳам батар буд кош ҳаёт туро бо ман рӯ ба рӯ намекард.

Ҳоло дигар сахтарин кор субҳҳо аз хоб бедор шудан нест. -Шабҳо хобидан аст.

Барои " ИШК " мубориза кун, аммо харгиз гадои макун!

Набуданат он кадар зиёд шудааст, ки рохгузареро шабехи ту мебинам.
Намедонам оё бегонахо монанди ту шудаанд ва ё ту бегона шудаи!

Дилтанги мисли як корчаи кунд аст намебурад, аммо хеле дард медихад.