Шеърҳои ошики

Барои он касе арзад бисузи,
Ки бахрат лоакал таб карда бошад.

Дуст ва душман будани касро фахмидан душвор аст.
Баъзан аз пуштат дасте мезанад, ки дар вакташ хамон дастро гирифтаи.

Агар мехохед, ки хушбахт бошед, барои хушбахтии дигарон бикушед, зеро он шодие, ки мо ба дигарон медихем, ба дили худамон бармегардад.

Ба хазор чабр мурдам зи чафои бенихоят,
Ба худои ишк дорам зи ту сад варак шикоят.

Бе ачал кушти мухаббатхои ширини маро,
Бар сари ин зиндаги то рузи мурдан гиря кун.

Агар фарёд бизанем, ба садоямон гуш медиханд, вале агар ором бигуем, ба суханамон гуш медиханд.

Бо хеч кас ба куштани ман машварат макун,
Тарсам, Худо накарда, пушаймон кунад туро.

Хушбахти ба чи кадар доштан нест, ба чи кадар лаззат бурдан аз зиндагист.

Касе, ки бехуда таъриф мекунад, тухмат хам карда метавонад.

Дигар барои ишк ба зиндон намебаранд,
Юсуф дилаш гирифт, Зулайхо дигар шудаст.

Агар пушти сарам харф мезани, бидуни шак ба ин маъност, ки зиндагиям аз ту бехтар аст.

Оне тарсуст, ки дар хузураш дусташро тахкир мекунанду хомуш аст.

Сухани хадафгир оне гуфта метавонад, ки хомуширо омухта бошад.

Оянда аз он вобаста аст,ки имруз чи коре мекунем.