Шеърҳои ошики

Борон меборад, зеро абр дигар қувваи бардоштани вазни обро надорад.
Аз чашм об мерезад, зеро қалб дигар тоқати бардошти дардро надорад.

Дар ин дунё яке аз дард бимирад!
Дигар аз тухмати номард бимирад!
Худоё мешавад оё ягон руз!
Ки номарде ба чои мард бимирад!

Яке дар орзуи дидани туст!
Яке дар хасрати бусидани туст!
Вале ман соддаву бе иддаоям!
Тамоми хастиям хандидани туст!

Бисуз эй шамъи Ман парвонавор гирди сарат гардам,
Бинол чун булбули шурида то Ман гулшанат гардам.
Бикор болои қабрам сабзае то ҳарсаҳар Ман шабнаме гардам,
Бикун боре Маро ёде чу Маҷнун боз девонаат гардам.

Зиндагиям фидои он дусте ки садбор дилашро шикастам аммо ҳамеша лабханд зад гуфт охирон борат бошад.

Ба дарди ишк гирифторам ту карди. 
Ба дарду гуссахо ёрам ту карди.
Аз аввал мисли гул хандида суям.
Дар охир бевафо хорам ту карди.

Эй моҳи дилам, зӣ дурият бас хорам,
Доғи дили ту, захми дили беморам.
Як рузаи ман бе ту хазорсола шудаст,
То кай ба алам соати дил бишморам.